Ola a todos e feliz aninovo!
Xa van tres meses que volvín de Lagos, e a verdade é que se fixeron curtos. Xa me parece que hai unha eternidade que chegaba ás 15:30 á casa e non tiña lus eléctrica ata ás 18:30, que non tiña que andar a matar mosquitos dos que me contaxiaban a malaria, que había que estar na ducha con coidado de non tragar auga podre, que podo andar polas rúas,...
Nestes tres meses tiven tempo a descansar un chisco, volver a Satec (como se vos extraña, ex-compañeiros) e mudarme para a Turkía galega, onde traballo para chineses e vivo ó lado da fermosa refinería e preto tamén do Ikea, para quen me queira vir visitar.
Agora aínda podo ver con risas a que nos fixo ós tres bolseiros quen fora o noso cociñeiro todo o ano. Resulta que estaba ó cargo da casa mentres nós traballabamos. Tiña que estar na casa ás 7:30 para prepararnos o almorzo, limpaba a louza. Logo ata que voltabamos ás 15:30 debía limpa-la casa, os luns mercaba comida para toda a semana e prepara-lo xantar. O resto do tempo podía dende durmir, usarnos a ducha e calquera cousa da casa ou roubarnos cartos e outras cousas. Sabiamos que fixo de todo iso e máis. Ademais, sacaba un segundo soldo cociñando e limpando para os veciños de arriba, isto con permiso. Traballaba menos e cobraba máis que o empregado medio nixerián no seu posto. O noso cociñeiro descansaba as fins de semana. A muller do chófer, facendo máis ou menos o mesmo, libraba un só día á semana e cobraba a metade.
Bueno, resulta que o cociñeiro non me caía mal, polo que decidín desfacerme do meu vello portátil regalándollo a el. Logo, ó longo do ano, algunha bronca levaba. De vez en cando faltaban máis cartos do normal dos que lle dabamos para mercar, botábaslle unha bronca, ó mes seguinta cadraban as contas, despois volvía ás andadas. Ademais, roubou varias veces cartos dos caixóns dunha compañeira e non limpaba a casa, o que quedaba claro coas teas de araña que había en cada esquina. O máis gracioso é que se indignaba cada vez que lle dicías que non limpaba...
Total, nós marchabamos un mércores e tiñamos con el o acordo de pagarlle o último venres de mes. Como o coiñeiro é de Benín e aproveitaba o día de pago para ir á súa casa (a unhas 2-3 horas en coche de Lagos), decidimos pagarlle o venres e, dado que non ía sacar nada máis de nós salvo o que nos puidese roubar, dicímoslle que non veña nin luns nin martes.
A nosa sorpresa cando mira os cartos, e queda perplexo preguntando:
- E a miña paga extra?
- Que paga extra?
- Tódolos bolseiros me deron sempre paga extra ó marchar.
- Se só curraches para os do ano pasado e para nós.
- Si.
- Mira, non estamos contentos contigo e non hai paga extra.
Total, o home discute algo e marcha case chorando da casa (era o seu método; cada vez que lle botabas unha bronca, porque non limpaba, faltaban cartos ou algo, púñase enfurruñado coma se fose chorar, coma min cada era pequeno).
Nese intre nós pensabamos: asunto rematado! Que erro! O martes, mándanos unha mensaxe ó móbil solicitando a paga extra. Nin caso, xa cansará.
O bo foi que se lle deu por aparecer na Oficina a reclamárnolos cartos. O último día de traballo, saímos hora e media despois do que nos correspondía por tratar de deixar ben as cousas, e aí vén o cociñeiro con cara de tolo a reclamar:
- Teño dereito a reclama-lo que é meu.
- E nós a non darcho.
- É a vosa última palabra?
- Sí.
- Xa veremos.
En fin, coa ameaza metémonos no coche, tentamos saír pola porta, e o cociñeiro, como en Tiananmen, ponse diante do coche curtándonos o paso. Chamamós ó policía nixerián que temos na embaixada para que o aparte. Colle o home, que estaba nunha silla cun radio pegado á orella, levéntase sen move-lo radio da orella, e comeza a falar co cociñeiro. Estao botando? Non. Está tentando convencelo para que marche? Máis ou menos. Estábao convencendo para que non a montase na embaixada. Que xa que nós non viviamos alí, que non debía reclamarnos alí senón na nosa casa.
O mellor, que o convenceu e alí nos apareceu na casa. Na porta da casa, para sermos máis exactos, bloqueándonos de novo o paso. A miña compañeira Sara cansou, apartouno, el quixo pegarlle, os de seguridade apartárono entón, e alí quedou fóra para non volvernos a ver máis dende entón.
Non foi unha mala historia para despedir un ano en Nixeria...Anque agora a ver se teño un pouco de tranquilidade pola casa.
Seguirei contando historietas por aquí, anque cada vez terán menos que ver con Nixeria.
Vou lava-los dentes. E con auga do grifo!
Saúdos.
