Despedida Chino e Gabi

Ola a tod@s!

Temos dous amigos do grupo, Chino e Gabi, que nos deixan esta semana. Abandonan Lagos e regresan a Chile tras botar ano e medio polas terras nixeriás. Así que había que tentar despedilos con orixinalidade...

A ideóloga foi Sole, muller de Roberto, tamén chilenos e veciños nosos. Iríamos de cea e borracheira a un sitio, vestidos como nixeríans, nun autobús nixerián e tentando sorprendelos.

Polo tanto, a noite comezaba na nosa casa, con todos listos para a ocasión e Chino e Gabi, os que teñen vendados os ollos, dispostos para recibi-la sorpresa do seu primeiro paseo nun autobús nixerián.

E velaí o fermoso autobús. Chamado danfo. Os asentos, de madeira, o cal combinado cos marabillosos baches que podes atipar nas "rúas" de Lagos non é cómodo.

Nós aínda fomos ben, uns tres con algo deespazo nos bancos de madeira. O incrible é cando ves estes vehículos polas mañás con cinco persoas sentadas apretadas en cada banco. Así poden chegar a ir durante varias horas, sen aire e, claro, se o que está máis lonxe da porta quere baixar, toda a ringleira para fóra e de volta para dentro.

O caso é que o marabilloso danfo deixounos no lugar da festa, onde comemos e bebemos a esgalla e despedimos adous bos amigos como merecían.

Ata houbo tempo para facer o idiota con Stevie, o chófer.

E descansar un chisco a borrachiera.

Se alguén quere o traxe nixerián, que avise. Por 20€ lévollo. Dá calor.

Ata a seguinte!

Excursión polas terras nixeriás

Ola a tod@s! Tras quedar sen concerto de Metallica, ó que si foi parte da miña familia, tocaba saír de excursión por Nixeria. Os lugares elixidos, Ijebu-Ode, cidade do estado de Ogun (un dos 36 estados que compoñen Nixeria, como as autonomías en versión nixeriá). Ademais fomos ata Epe, que se ve no mapiña, onde se supón que había un mercado de animais.

View Larger Map

Así que aló marchamos, ás 9:30 da mañá, cunha hora de retraso porque ás 8 estaba caendo unha tronada guapa. O grupo: Conchi, Sara, Cristian, Mike, Stevie e mais eu.

E nesto unha das maiores sorpresas que levei en Nixeria, un equipo cilcista!!!! En Nixeria!!! Onde non se respecta un carallo a ninguén. Daban ganas de ter aquí a miña Orbea-Euskaltel para pedalar un pouco. O problema é que seguro que me reventan rápido.

Logo, seguimos comprobando que Nixeria ten paixases fermosas:

Seguimos camiño de Ijebu-Ode. Preto de alí, supúñase que había un muro antiquísimo no medio da selva, desuberto no 1994, que indica que a reina de Sheeba puido ser nixeriá (http://www.hartford-hwp.com/archives/30/143.html). A verdade é que demos un paseo bonito pola xungla, porque había que baixar un pouco por camiños perigosos para ve-lo muro. O muro en sí pouco tiña. Fomos, tamén, por unha ruta de comercio que en realidade era unha corredoira no medio da selva. Non obstante, os que a cruzaban, normalmente deixaban pagos en tributo dos deuses.

Aquí estou no duro camiño da selva:

Un pouco máis de selva:

E aquí os pagos que os locais deixaban na honra dos deuses.

Logo, foto cons guías e encargados do lugar.

A continuación, seguímo-la rota cara Ijebu-Ode. Típica cidade nixeriá famosa por ter un dos reis (Oba) máis ricos de Nixeria. A diferenza con outras cidades, como Ibadan ou Oshogbo, está en que había esculturas, máis bonitas ou máis feas, que tentaban enbelece-la cidade, como por exemplo a moto da foto.

Como había fame, paramos a comer algo. E atopamos un sitio no que puidemos comer sen picante. Normalmente, fóra de Lagos, é complexo atopar sitios onde sirvan comida que non sexa a típica nixeriá (suya, amala, polo ou arroz, todo con picante). Leváronnos a un sitio xeitoso onde puidemos comer sen picante ningún.

Por último, Ijebu-Ode deixoume a sorpresa de ve-lo meu primeiro Ferrari en Nixeria.

Para remata-lo día, antes da volta á casa, visita a Epe, onde se supuña que había un gran mercado de animais. O mercado foi pouca cousa, era pequeno, e xa chegamos de mala hostia porque en Epe quixemos sacar unha foto da paisaxe e, por ver a catro brancos fóra dun coche, alí veu un nixerián pedindo cartos por SACAR UNHA FOTO Á SÚA PAISAXE!!!! Realmente dicía que era a súa área. Ó principio pasabas desta xente, que che vén pedir cartos por ser branco, agora xa tocan os collóns e xa os mandas á merda.

No mercado, máis do mesmo. Muller que se acopla e nos segue ata que lle deamos cartos sen que ninguén lle pide nada. Tentan collerche as bolsas (merquei tea para un traxe nixerián) e logo pídenche cartos por acompañarche anque non fixesen nada. O dito, xa cansan.

O mercado en sí era normal. Non era para nada moi grande e a diferenza con outros mercados nos que estiven en Nixeria é que vendían, sobre todo, peixes.

Iso sí, o mercado tiña boas vistas.

O famoso "cat fish" nixerián

E antílopes en pequecho dos que Stevie mercou un para leva-la carne.

E nada, volta para a casa e a descansar.

Gran día fóra da casa paseando por Nixeria.

Ata a seguinte!

van 28

Tras festansa no piso para os 23, 24 e 25

Cea no Brasil para os 26

e tamén para os 27
cunhas copiñas despois por Vigo

Tocaba celebra-los 28 en Lagos, sen estridencias, con humildade, que o corpo xa non está para aguantar demasiado...

Así que comezou a noite con fotos con Stevie, Conchi e Sara.

E logo veu a festa sorpresa cos amigos. Viñeron Roberto e Sole, os grandes veciños do piso de arriba, Gabi e Chino, ós que se vai estrañar cando marchen e0 Rodrigo. Todos chilenos (un gran clan). Primeiro, cortando a tarta coa axuda de Rodrigo.

Logo a noite rematou tranquila, entre piques de Wii (joder, que friki!) e algúns cubatas. As opcións eran gastar un pastizal saíndo por Lagos ou rematar de celebralo ó día seguinte na praia. E eliximos a segunda.

En Tarkwa nos xuntamos uns cantos...

Con comida e bebida, coma sempre.

Un bo día de aniversario que rematou coa carreira nas lanchas nas que volvemos dende Tarkwa. Ata hai un mes, iamos á praia cos de Wasco, uns tipos que che mandaban en patera por 1.000 nairas e que, para volver, non puñan orde no bote. É dicir, mandaban un bote a recollerche á praia, ti levabas agardando o bote media hora e, como estes pasaban de todo, a pegarte para subir cos que chegaran hai dous minutos. Así que que lles dean, pagamos 500 nairas máis e imos con Fiki nas lanchiñas de abaixo. Creo que o cambio foi a mellor.

En fin, un gran aniversario, non comparable ós do Brasil (como non son comparables Lagos e Vigo) e moitas ganas de ver a moita xente á que estrañei no cumple. Unha aperta a todos e un bicazo á Pequena Bonita, que vai vir visitarme a Nixeria!

Ala, tamos sen lus!

Pois iso,

Imos face-la compra hoxe, 7 de maio e volvemos á casa felices e...todo escuro!!!!!!!

Vén falar connosco o dono do compound, que acaba de reventar o transformador, e teñen que agardar para pór o xerador de novo. Así que todo a escuras ás 20:30.

Pois nada, xusto agora parece que o amañaron e acenderon o xerador, canto aguantara? contareino na próxima entrega.

Fágase a lus!

Festansa na piscina

Como nos aburrimos un pouco por estes lares, había que buscar algo co que entreternos, por exemplo, un venres pola noite. Xa que temos unha pisciniña xeitosa e ganas de liala parda, pois nada, decidimos facer unha festiña na nosa piscina un venres pola noite.

Nesto apareceu o problema. Digamos que a piscina pode usarse en xeral. Un 10% das veces estará limpa como o estaría unha de Galiza, auga clara, dende un lado da piscina ve-lo fondo do outro. Un 65% das veces está limpa pero sucia.m Máis ben turbia. Vamos, que custa bastante máis ve-lo fondo, si se ve. E logo te-lo 20% do tempo que a piscina está feita unha merda, verde, fangosa. Por sorte son poucas veces, só que cada vez que se pon verde dura, a lo menos, unha semana pola paciencia coa que toman a limpeza.

Pois ben, se a festa a faciamos un venres, ata o xoves a piscina estivo verde. Logo limpárona un pouco e xa quedou espectacular para a festa.

Total, trala compra e preparación da comida, tortilliñas e paella incluída, xa estabamos listos para comezar.

Tamén tiñamos, entre as que mercamos e xa tiñamos, unha manchea de bebidas, entre as que, como en calquera festa que se precie, estaban o Licor Café e a Crema de Oruxo cortesía de Tito e o Bar Brasil (en Vigo). Anticipo que foron un exitazo en Nixeria, xa houbo quen me propuxo negocio traendo caixas de crema...

Tivemos ó gran Stevie, o noso chófer, de pincha. A verdade é que a súa axuda foi importante, máis que nada porque conseguiu os altofalantes sen os que non habería música.

E logo, agardar a que a xente chegue para pasalo ben. Aínda xuntamos a nixeriáns, chilenos, ghaneses, franceses,...

Unha vez xa se rematou coa botella de licor café, tocou comezar a desfrutar dunha das vantaxes de estar en Lagos, que é que podes estar nunha noite de abril tomando comodamente unha cervexa na túa piscina a uns 30º.

Logo só quedaba o remate da festa. E vaia remate! Resulta que se os nixeriáns, na súa inmensa maioría, son un tanto cochos, pois teñen un contedor de lixo ó lado e a tira-las cousas ó chan coma se nada, borrachos digamos que desmadran un pouco. Eles e todo o mundo. A xente comeza a tirarse á piscina, o chan móllase, a xente esvara...Resultado: a moza de Stevie coa cella aberta por unha caída e unha rapaza que non rompeu o van de milagre, pois ía ó cabalo dun mozo que esbarou e caeu de costas, co seu peso enriba do van. Outros adicábanse a lanzarse de cabeza á piscina onde a auga só cobre polo van, pero en fin, a deus grazas non pasou nada e a festansa foi un éxito.

Áínda así, creo que ha pasar tempo ata a celebración da seguinte...