Ola a todos!
Como queda menos para voltar á casa polo Nadal, hai que comezar a facer algunhas trasnadas para despedi-lo ano dende Lagos.
En primeiro lugar, Patri aproveito para contestarche ó comentario (remato antes facéndoo por aquí). Os drill son unha especie de monos que se chegaron a crer extinguidos a finais dos 80. O home que fundou o rancho en Calabar viu un día un nunha casa, preguntou ó dono, este resulto que coñecía a outros que tiñan esa especie de mono e o homiño este comezou a rehabilita-la especie. Hoxe ten máis de 300 e unha ponte colgante polas árbores que xa viches. Cruzala é peor que vela, porque, claro está, é unha ponte colgante que se move bastante. Creo que no punto máis alto chegaba a uns 45 metros. Non se vía ó chan, perdón, non se miraba o chan (que un xa aprendeu redondelán...).
Pois nada. Despois de Calabar aquí pasámo-la fin de semana de festa. O veners fomos de cea e logo tomar unhas cerveciñas e atopamos ó número 2 da Oficina, xefe noso, claro. Houbo que aproveita-lo momento para inmortalizalo. Fóra de cea cuns amigos unha das cales, Olga, tamén quixo saír na foto.
Despois deste lugar tivemos a sorte de comprobar que as modas pijiles lévanse en tódolos lugares. Non nos deixaron entrar nun dos sitios máis pijos de Lagos porque Sara levaba sandalias. En fin, tivemos que inrnos busca-la vida a outra terraciña pijil. Detrás dous brasileiros, Glauber dereita e Gustavo esquerda, á dereita David e Paloma (de momento currando en Lagos, anque non sei ben onde), Sara no medio e Leandro, arxentino que traballa con David e Paloma, detrás miña.
O sábado tocaba festa na casa de Claudio, un italiano (este unha gran persoa, non coma o do partido) que dende Lagos emigrou para Qatar. O motivo da festa, despedir a Jose, que marcha connosco o 22 tras tres aniños en Lagos. Había que despedilo coma deus manda, así que nos xuntamos uns cantos para a ocasión. Primeiro tres representantes da coalición galega de Lagos e despois a maioría de asistentes á festa, co homenaxeado sendo o segundo pola dereita e o anfitrión o que está atrás á esquerda de amarelo.
Unha última foto do homanexeado, co seu regalo de despedida.
En fin, luns tocaría montar unha pequena UPS de 30kg na Oficina (normalmenten marcho ás 15, ese día marchei case ás 20) e seguir pegándome cos meus pequenos e marabillosos servidores así como coas espectaculares conexións de internet. Mentres tanto, xa quedan menos días para ver á pequeniña, coñecer ó meu sobriño Artur e agardo que vervos a todos vós.
Antes de marchar quero compartir convosco unha mala nova. Resulta que o compañeiro bolseiro de Nova Delhi, Felipe, tivo un accidente que o mantén no hospital. Ten o húmero e o pulso esquerdos fracturados e uns golpes na cabeza que parece que non teñen moita gravidade. Está nun hospital de Nova Delhi recuperándose satisfactoriamente. Dende aquí, Felipe, quero mandarche unha aperta e desexarche un pronta recuperación. Moito ánimo.
Ata a seguinte, meus!
No comments:
Post a Comment