Miña nai, canto tempo!!!

Bueno, trala volta nixeriá, xa perdín o costume de escribir aquí cousiñas.

Tiven a sorte de volver a traballar cos meus antigos compañeiros en Satec, e agora tiven a sorte de atopar un chollo inte(resante na Coruña, para desplegar instalacións de telecomunicacións para Huawei. A verdade é que parece que será un chollo que me comerá bastante tempo, pero temén semella que vai ser interesante.

Xa teño un pisiño en Meicende, Arteixo, pegado á refinería da Coruña. Fotos en breve (cando remate de limpalo e deixalo xeitosiño), prometido, así coma as historias finais de Lagos, incluída a protesta do meu ex-cociñeiro cando non estaba de acordo co seu finiquito. Que gran final ó ano nixerián!!!

En fin, a ver si consigo retomar isto un pouco e contar unhas pouquiñas historias. Ata esqucín felicitarme polos 20 mesiños coa Pequena, que me segue aguantando. Para celebralo, pois hoxe imos ver Harry Potter, agardo que sirva.

Deica.

NA CASIÑA!!

Pois iso, xa rematou o ano en Nixeria, con sorpresa final por parte de Luc (que xa contarei).

Dende o xoves pasado pola tarde estou na casiña. Xa contarei como foron os últimos días polas terras africanas.

Vémonos en breve!

Último finde en Nixeria

Ola!

Mima, que noitiña! Resulta que fomos de despedida o Shrine, templo musical de Lagos e da música afrobeat. Concerto de Seun Kuti, como tódolos últimos sábados de cada mes.

A coña é cando queremos marchar, cara ás 2 da mañá, e temos unha roda pinchada. Aínda mellor, a de reposto está baixa. Este é o momento de aclarar que o Shrine está en Burgos. Se ves Lagos coma un rectángulo, nós vivimos en Victoria Island, esquina inferior dereita. O Shrine e o aeroporto están en Ikeja, esquina superior dereita. Sen tráfico, uns 40 minutos.

Así que estamos no quinto pino sen posibilidades de move-lo coche. Pois buscamos a alguén para que inche a de reposto e xa está. Problema, o coche non aguantou con ela nin cincocentos metros. E cando pinchou a roda de resposto estabamos nunha rúa escura e sen ninguén, así que tres opcións básicas:

1. Deixar o coche alí e saír. Probablemente nolo roubasen ou desmontasen.

2. Quedar eu no coche e que fose Stevie arromba-la roda. Probablemente me roubasen a min e roubasen o coche.

3. Reventar a roda de reposto volvendo ó Shrine.

Eliximos a opción 3. Volvemos ó Shrine e soubemos de alguén que arrombaba rodas na rúa as 24 horas, e preto de onde estabamos. Achegounos un amigo de Mike, que case se mata antes nun sumidoiro de medio metro, e arrombamos a roda.

Consecuencia, as 4 da mañá na casa e sen roda de reposto. A mercar outra o luns!

En 4 días na casiña...

Guadalupe 2010

Pois nada, en Nixeria non se celebra a Guadalupe, a mellor festa do mundo. Nin en Lagos nin en Kano. Non cantan a rianxeira ás 2:00 desta madrugada:

nin teñen peñas para pasalo ben cos amigos. Aquí deixo as últimas.

2004

2005

2006

2007

2008

e 2009

Pois nada, faltará a de 2010. A cantar todos!

A Virxe de Guadalupe cando vai pol ribeira,

descalciña pola area parece unha rianxeira,

Ondiñas veñen, ondiñas veñen, ondiñas veñen e van,

Non te embarques rianxeira, que te vas a marear.

A virxe de Guadalupe cando veu para Rianxo,

a barquiña que a trouxo era de pau de laranxo.

Ondiñas veñen, ondiñas veñen, ondiñas veñen e van,

Non te embarques rianxeira, que te vas a marear.

Uns vídeos do desfile en Kano

Kano

Ola!

Resulta que a metade norte de Nixeria é maioritariamente musulmana. Ademais, disque é unha terra completamente diferente a Lagos. Aproveitando o fin do Ramadán, que había algún festival e que iría máis xente, houbo que pagar o avión para poder ir a Kano (http://en.wikipedia.org/wiki/Kano), cidade máis grande do norte de Nixeria. Nesas datas celebrarían unha serie de festividades para conmemora-los días máis sagrados do ano musulmán.

Antes de comezar, unha mostra de como se almorza en Nixeria un sábado ás 10:30 da mañá un día con choiva, no que case non entra lus polas fiestras e non temos lus eléctrica ata ás 11:30...

En fin, 5 da mañá do xoves día 9 en pé, traxeto ó aeroporto de Lagos e voo para Kano. Primeira sorpresa, o voo fai escala en Abuja. Aquí vese que é costume. Compras un voo a Kano e, despois de collelo, entéraste de que ten unha escala na que botas unha hora metido no avión ata que volve despegar. En fin, peor foi a que lle fixeron a Sara cando foi a Dakar, con paradas en Freetown e Banjul.

Pois tralos voos, ó hotel. Un hotel moi bo en Kano. Primeiro, en Kano habitan os hausa, tribo que habita no norte de Nixeria. Son bastante máis duros na negociación que a xente de Lagos pero son igualmente timadores no sentido de que tentan venderche algo o máis caro posible, e logo baixas o prezo á metade, anque tamén é certo que os hai hontados. Por primeira vez en Nixeria, vin un camareiro ó que case lle teño que meter a propina no peto para que a leve.

O hotel moi majo, habitación grande, piscina, sauna e ximnasio. Agora ben, Nixeria é Nixeria. Resulta que o tipo que tiña a chave da sauna e do hotel estaba de vacacións e non tiñan máis chaves...pero a piscina estaba chula.

Ó día seguinte, visita para ve-lo fin oficial do Ramadán e a celebración onde a poboación rende homenaxe ó Emir de Kano, que se atopa cómodo debaixo do parasol, anque, a verdade, cos 84 anos que disque ten non é que estea para aguantar el moito.

Logo, visita a outra das poucas cousas que se poden ver en Kano, os pozos de tinguido. Pozos nos que tinguen teas empregando tintes naturais. Hai varios, algúns tapados, outros nos que se traballa e, a maioría, empregados como contedores de lixo, sen reciclaxe, claro.

Para rematar o venres, visita a un alpendre dende o que se pode ver toda a cidade de Kano, onde os raparigos xa non respectan ós maiores.

O sábado día grande das celebracións, desfile de cabalos na honra do emir. Saen a pasear por Kano, xúntanse neste punto e todos mostran a súa servidume ó emir.

O domingo, volta para Lagos. A impresión xeral de Kano non foi mala, sempre está ben saír de Lagos unha fin de semana. Sen embargo, Kano é unha cidade digna de ver en dous días, máis non. Ten un problema, ten máis lixo amoreado nas rúas ca Lagos. En case toda cidade nixeriá (sálvase Calabar) hai moito lixo nas rúas, en case calquera cidade mulmana hai moito lixo e pó nas rúas, Kano é nixeriá e musulmana, co cal ten o dobre de lixo amoreado nas rúas e moito pó. Ademais, aplican a lei musulmana, alias sharia, co cal hai lugares contadiños onde venden alcohol, entre outras moitas atrocidades peores que poden facer.

En resumo, gran viaxe a Kano pero estráñouse unha cousiña, que xa comezou a GUADALUPE, a mellor festa do mundo, que se celebra en Rianxo, por suposto, e na que este ano non me podo emborrachar coma o pasado (verdade, Peque?). En fin, un estado e unha caidade máis visitados en Nixeria.

Ata a seguinte!

Malaria

O pasado 29 xullo ía volver á casa. Voo de Iberia que saía de Lagos ás 21:00 para aterrar en Madrid ás 03:00. Do 8 ó 22 de xullo estiveron aquí Julio e Rubén, dous compañeiros de chollo de Madrid que viñeron para actualiza-la plataforma informática da oficina.

O luns 19 de xullo, con case todo rematado, tocou ir ó partido dos luns. Estivemos xogando case tres horas e rematei o partido moi canso. Por isto, cando ó día seguinte, cara a 13:00, comezou a doerme a cabeza non pensei que fose outra cousa máis que a falta dunha pequena soneca.

Comezo a atoparme un pouco peor, creo que teño algo de febre, pero malo será. Anque claro, en Nixeria, unha das zonas onde máis xente mata a malaria cada ano, pois non está de máis preocuparse, tendo en conta que é unha enfermidade chunga que mata máis de un millón de persoas cada ano (http://gl.wikipedia.org/wiki/Malaria).

O conto é que chego á casa, e xa estou sen fame, cousa bastante rara cando, como tódolos días de traballo levaba unhas sete horas sen comer. Total, atopándome mal, vou durmir un chisco, a ver se iso me espabila máis. Nese momento teño una das sensacións máis típicas da malaria pero bastante estraña. Notas que ardes por dentro pola febre pero comezas a ter frío. Consecuencia, a botar a soneca a 30º con pixama longo.

Ó espertar as sensacións non eran mellores. Seguía coa dor de cabeza e coa febre. Nese momento xa comezas a desexar ter malaria, algo perfectamente tratable en Nixeria. Porque como sexa algo que requira unha operación sinxela, como a apendicite, cago pola pata abaixo. Como mostra do nivel médico de Nixeria, convídovos a le-la seguinte ligazón:

http://allafrica.com/stories/201009020569.html

Explica que onte mesmo produciose o primeiro transplante exitoso de cadríl en Nixeria. Vamos, que confianza non me dá moita.

Total, rápido co chófer a unha clínica a que me fagan a proba da malaria. Chegamos a unha clínica de Lagos onde che dan os resultados das probas en cinco minutiños (hai hospitais que tardan un día) e a doutura hindú que me atendeu amablemente confírmame que teño malaria. Total, durante catro días a chutes de pastillas, chegando a tomar dezaoito pastillas nun día e coma novo.

As miñas pastillas antimaláricas: (as outras eran paracetamol e outra para o estómago). Total pola consulta e as pastillas, 25000 nairas (135€). A coña, que pastilals que salvarían centos de vidas ó ano custan a un nixerián, que viven cunha media de 2€ ó día, uns 12€...

Por sorte non me volvín atopar mal. Contan que o importante da malaria é collela canto antes. Eu estiven perfectamente ben os días seguintes, ata fun a traballar (era iso ou quedar sete horas na casa sen lus). O único problema que notei foi que me atopei máis canso do normal ó cargar unhas caixas na Ofi.

En fin, trala malaria a seguir traballando, outra proba o luns 26 para confirmar que xa eliminara por completo a infección. O 29 á casiña, o 5 a París, o 12 de volta a Lagos con Silvia e o 29 de setembro de volta definitiva á casiña. Mentre tanto, temos a neveira así de fermosa:

Que bonitiñas as 1906 e as Estrellas! Do resto, hai cervexas nixeriás (Harp (boa), Star (normal) e Gulder (para casos de necesidade)), beninesa (Castel, boa), Guinness, Smirnoff Ice, chocolate Milka, vamos que nos coidamos ben!!

Saúdos!!

Volta á normalidade (de momento)

Ola!

Tiña o blog un pouco abandonado a verdade. Precisaba dunhas vacacionciñas e da compaña da Pequena e a verdade é que o último mes non tivo mal.

Primeiro, unha de traballo, o 29 de xullo collía un voo á casa. O martes 20 de xullo dinme que teño malaria...cojonudo; o día 26 de xullo reventa un dos servidores da Ofi. Vamos, que tiña un dos mellores momentos para marchar un tempiño de vacacións.

Pero como tocaban, o 29 de xullo rumbo á casa, o 30 dous intentos de despegue no voo Madrid-Santiago e, por fin, casiña, Pequena, afillado e resto da familia e amigos.

Visita con Silvia a Paris entre o 5 e o 10, e logo volta a Lagos. E felicitade a Silvia, veu 12 días a Lagos cmigo, os mellores do ano aquí para min.

En fin, xa contarei con máis detalle en breve.

Deica.

Badagri

Ola!

Esta última semana estiven a traballar un chisco. Resulta que viñeron dous compañeiros da división informática, dende Madrid, para actualiza-los equipamentos informáticos da Ofi. Estes dous compañeiros son Julio e Rubén. Chegaron a Lagos o día 8 e estarán por aquí ata o 22. Así que, tendo novos compañeiros de viaxe, tocaba dar un novo paseo, ata Badagri, outro povo que se atopa preto de Lagos.

View Larger Map

Que hai en Badagri? Pois, antigamente, foi un dos maiores portos de venda de escravos en África. Badagri, xunto con Ouidah, en Benín, e outro porto en Senegal, foron os maiores centros de trata de escravos neste continente.

Pois para Badagri saimos, cara as 9:30 da mañá. Comezamos como sempre por aquí, tráfico. O bo, que de vez en cando ves no medio do tráfico cousas como esta, camións que caen a cachos pero que teñen unha perfecta porta de madeira.

Chegamos a Badagri, e aquí que leria hai? Pois unha casiña pequena dunha habitación onde teñen un par de cadeas e uns debuxos. O gracioso, os tres guías, que nos cobraban só ós brancos (estaban Stevie e Mike connosco) por levarnos a tódolos sitios, e nós que non queriamos:

- Ides á antiga praza onde estaba o mercado de escravos!

- Pero queda algo dese mercado?

- Sí unha tarima onde vendían...

- Vamos, que me vas dicir que un muro derruído de calquera casa é a maior reliquia de por aquí.

- ...

Total, vímo-lo museo e escapamos deses guías. Basicamente, contáronnos como os branquiños chegamos a África e pagando catro pesos ós reis locais convencémolos para que nos vendesen á xente do povo como escravos. Á saída do museo, pelexa de cabuxas (en recordo dunha cabuxiña).

Tras iso, visita ó punto de non retorno. Travesía de cinco minutos en barco para cruza-la lagoa e e un paseíño duns quince minutos (iso dicían) ata o punto de non retorno. No camiño atopariamo-lo pozo do que facían beber ós escravos para volvelos obedientes. Problema, estamos na época de choivas en Nixeria e o xoves e o venres chovera un pouco, polo que medio camiño asolgado. Aquí nos vedes abríndonos paso no medio da xungla.

E aquí co famoso pozo.

Así seguimos o camiño que percorrían hai centos de anos os escravos aquí. A verdade, é que vin unha das mellores paraxes en Nixeria nos meus dez meses aquí.

Total, chegamos ó punto de non retorno ou do destino descoñecido, chamado así por dous motivos. O primeiro, que cando os escravos saían de aquí sabían que nunca ían volver a África. O segundo, porque cando saían de aquí, os escravos, non coñecían cal sería o seu destino.

E aquí a porta que simboliza o punto de non retorno. A verdade, a viaxe por aquí, como xa dixen, do mellor que fixen en Nixeria. A mágoa, como sempre neste pais, algo pasa que jode o que está ben. Resulta que Badagri é un dos lugares, en principio, turísticos de Nixeria. Pois ben, non só é que descoiden a porta de non retorno, senón que a teñen nunha praia preciosa que dá ó océano atlántico e téñena toda chea de lixo e merda.

Ademais, na imaxe da porta, podedes ver que lle falta un cacho metálico, que sabe deus onde foi parar. A mágoa é que hai unha grande diferenza con Ouidah, en Benín, Alí, estaba a porta que simbolizaba o punto de non retorno coidada e nun entorno natural limpo, aquí está todo que parece que cae e che de lixo. Por algo dicían que Benín era o paraíso comparado con Nixeria.

O océano Atlántico, chegando con forza, e pouco máis quedaba que volver ó povo.

Outra das atraccións turísticas de Badagri era esta casiña, que parece ser que data do ano 1843 e é a construción con dous andares máis antiga de Nixeria. En fin, non puidemos entrar porque estaba pechada, a pesar de que cha vendían como un dos principais activos turísticos da zona.

Total, a repór forzas nun bar local e á praia de Badagri, onde os nixeriáns nos volveron dar mostra dunha grande hospitalidade cos estranxeiros, negros entran gratis e brancos pagamos.

Ata a seguinte!

Choivas en Lagos (oitava parte)

Ola a tod@s!

Por Lagos seguimos na época de choivas e diexo unhas pequenas mostras de como rematan algunhas rúas da cidade tras unha intensa choiva. Esta é unha cidade que, tras 9 meses, nunca deixa de sorprender!

En fin, a ver se o polbo alemán acerta outra vez!

Outra "praia" máis por Lagos

Ola a todos!

Tras máis dun mes, por fin a época de choivas nos obsequia cun domingo xeitoso co que ir á praia. A verdade é que a esta praia xa foramos unhas poucas veces, só que aínda non tivera as ganas de escribir un pouco dela.

Lagos éche unha cidade ben grande. Se a consideras coma un rectángulo, o aeroporto, por exemplo, estaría preto da esquina superior esquerda, mentres que as zonas polas que transitamos o 95% do tempo que estamos aquí serían dúas illas situadas na esquina inferior dereita: Lagos Island + Ikoyi e Victoria Island. Lagos e Island e Ikoyi son da mesma illa, só que Lagos Island sería a parte de negocios e Ikoyi a parte residencial da illa (é a parte onde as vivendas son máis caras en Lagos). Victoria Island tanto é residencial coma de negocios.

O caso é que, como quedan sen sitio nas zonas pijiles da cidade, están tentando ampliar Victoria Island gañando terreo ó mar pola parte de Bar Beach. Déixovos un mapiña cutre co que pretenden ampliar. O puntiño azul que se ve no mapa é a Oficina onde traballamos aquí. O puntiño verde é a nosa casiña. E o amago de rectángulo en trazo discontinuo vermello é o cacho que tentan gañarlle ó mar, proxecto coñecido como Eko Atlantic City (máis información en: http://www.ekoatlantic.com/).

O bonito do asunto é que para rechear todo isto fixeron un dique moi xeitoso e están enchendo todo de area, co cal quedoulles unha praia tamén moi xeitosa. Unha praia a continuación de outra (Bar Beach), na que, ás diferenza de Tarkwa e outras, non hai nixeriáns que che veñen pedir cartos por seres branco nin nada semellante. Estamos tranquiliños é ó noso aire. Ademais, a praia está limpa, xa que non hai nixeriáns. Aclaro, aquí teñen a manía de tirar todo ó chan. Vas camiñando por Tarkwa esquivando bolsas de plástico, botellas, e todo canto pode haber. Aquí nada de nada.

Detrás do dique que se ve á dereita está a praia de Tarkwa. Ninguén molestando nin nada de lixo.

Nesta foto deixo mostra das tubaxes que empregan para as obras e unhas vistas dos edificios de Lagos Island, por detrás.

Aquí vistas de Victoria Island.

Máis imaxes de Victoria Island. Con Bar Beach ó fondo.

E se a Tarkwa Beach iamos en barco, como imos a esta praia? Pois collemos o noso maquinón de coche, Nissan Pathfinder, e ata a mesma praia imos. Deixamos aí as cousiñas mentres nos bañamos ou xantamos. Que chove, ó coche e en dez minutos na casa. Aquí vos deixo imaxe do cochazo.

O único problema desta praia é que, se fai moito sol, non tes onde agocharche e a queimadura é segura. E se queres mercar algún souvenir non te-los centos de vendedores de Tarkwa Beach. Pero estase de puta madre.

En fin, queda menos para volver un pouco xunto á Pequeniña querida. Ata, por primeira vez na historia, darame tempo de ver a España nas semifinais dun mundial. A ver que ocorre!

Apertas!

Que fermoso é Lagos cando chove!!

O clima en Lagos é bastante peculiar. Fai bastante calor todo o ano e hai dúas grandes estacións, seca e de choivas. Agora mesmo toca a época de choivas. Ten estado un día enteiro a chover, a veces cae un chaparrón criminal tres horiñas e logo para.

O gran problema das choivas é que se atasca a cidade. Algunhas rúas asoláganse completamente e o tráfico soe ser bastante peor do normal. Onte estivo chovendo moi forte pola mañá e bastante continuado o resto do día, polo que as rúas quedaron no estado no que se ve nos vídeos e nas fotos. Os vídeos son da volta á casa dende a Ofi, onde non pillamos demasiado tráfico. As fotos á tarde, cando saímos ve-lo Chile-España e tardamos dúas horas en facer un traxecto que sería de 30 minutos con tráfico normal.

Que semellantes deben ser Lagos e Venecia!

O dito, rúas asolagadas.

Cabuxas sufrindo.

Isto é todo por hoxe. Martes, bonito partido, se palma España sempre quedará Portugal. Deica.

Cousas de Lagos II

Ola!

Por Lagos seguimos. Novo mundial de fútbol que se comeza como rematou o anterior, perdendo, anque a ver se este remata mellor. Logo, polo visot ata agora, demasiado medo a perder e poucas ganas de xogar. E moitas vuvuzelas! Mira que lles mola montar bulla ós africáns.

A verdade é que están bastante contentos porque é a primeira vez que lles deixan organizar algo de verdadeiro nivel e mostrarse ó mundo. Publicítano coma un gran acontecemento africano, no que toda, toda África debe estar unida para dar boa imaxe ó mundo. O curioso, no anuncio que o publicita saen xogadores de Ghana, Nixeria, Camerún, Sudáfrica e Costa de Marfil...e ninguén de Arxelia. Sinceramente, falas con xente de aquí e dinche que do Sahara para arriba non é África, e a pouca xente coa que falei de aló diche exactamente o mesmo.

En fin, xa contarei máis histoiras do mundial de fútbol. Este post é para completar un pequeno percorrido polas rúas de Lagos. Volvo pó-lo vídeo do outro día, máis longo e con son. Xa vou mellorando na edición de vídeos.

O dito, parte 1:

parte 2:

e parte 3:

Ata a seguinte!

Cousas de Lagos I

Déixovos un fermoso vídeo de Lagos. Vídeo gravado no coche no marabilloso camiño da oficina á casa. A falta de son e a calidade corresponde ós marabillosos medios nixeriáns.

Despedida Chino e Gabi

Ola a tod@s!

Temos dous amigos do grupo, Chino e Gabi, que nos deixan esta semana. Abandonan Lagos e regresan a Chile tras botar ano e medio polas terras nixeriás. Así que había que tentar despedilos con orixinalidade...

A ideóloga foi Sole, muller de Roberto, tamén chilenos e veciños nosos. Iríamos de cea e borracheira a un sitio, vestidos como nixeríans, nun autobús nixerián e tentando sorprendelos.

Polo tanto, a noite comezaba na nosa casa, con todos listos para a ocasión e Chino e Gabi, os que teñen vendados os ollos, dispostos para recibi-la sorpresa do seu primeiro paseo nun autobús nixerián.

E velaí o fermoso autobús. Chamado danfo. Os asentos, de madeira, o cal combinado cos marabillosos baches que podes atipar nas "rúas" de Lagos non é cómodo.

Nós aínda fomos ben, uns tres con algo deespazo nos bancos de madeira. O incrible é cando ves estes vehículos polas mañás con cinco persoas sentadas apretadas en cada banco. Así poden chegar a ir durante varias horas, sen aire e, claro, se o que está máis lonxe da porta quere baixar, toda a ringleira para fóra e de volta para dentro.

O caso é que o marabilloso danfo deixounos no lugar da festa, onde comemos e bebemos a esgalla e despedimos adous bos amigos como merecían.

Ata houbo tempo para facer o idiota con Stevie, o chófer.

E descansar un chisco a borrachiera.

Se alguén quere o traxe nixerián, que avise. Por 20€ lévollo. Dá calor.

Ata a seguinte!

Excursión polas terras nixeriás

Ola a tod@s! Tras quedar sen concerto de Metallica, ó que si foi parte da miña familia, tocaba saír de excursión por Nixeria. Os lugares elixidos, Ijebu-Ode, cidade do estado de Ogun (un dos 36 estados que compoñen Nixeria, como as autonomías en versión nixeriá). Ademais fomos ata Epe, que se ve no mapiña, onde se supón que había un mercado de animais.

View Larger Map

Así que aló marchamos, ás 9:30 da mañá, cunha hora de retraso porque ás 8 estaba caendo unha tronada guapa. O grupo: Conchi, Sara, Cristian, Mike, Stevie e mais eu.

E nesto unha das maiores sorpresas que levei en Nixeria, un equipo cilcista!!!! En Nixeria!!! Onde non se respecta un carallo a ninguén. Daban ganas de ter aquí a miña Orbea-Euskaltel para pedalar un pouco. O problema é que seguro que me reventan rápido.

Logo, seguimos comprobando que Nixeria ten paixases fermosas:

Seguimos camiño de Ijebu-Ode. Preto de alí, supúñase que había un muro antiquísimo no medio da selva, desuberto no 1994, que indica que a reina de Sheeba puido ser nixeriá (http://www.hartford-hwp.com/archives/30/143.html). A verdade é que demos un paseo bonito pola xungla, porque había que baixar un pouco por camiños perigosos para ve-lo muro. O muro en sí pouco tiña. Fomos, tamén, por unha ruta de comercio que en realidade era unha corredoira no medio da selva. Non obstante, os que a cruzaban, normalmente deixaban pagos en tributo dos deuses.

Aquí estou no duro camiño da selva:

Un pouco máis de selva:

E aquí os pagos que os locais deixaban na honra dos deuses.

Logo, foto cons guías e encargados do lugar.

A continuación, seguímo-la rota cara Ijebu-Ode. Típica cidade nixeriá famosa por ter un dos reis (Oba) máis ricos de Nixeria. A diferenza con outras cidades, como Ibadan ou Oshogbo, está en que había esculturas, máis bonitas ou máis feas, que tentaban enbelece-la cidade, como por exemplo a moto da foto.

Como había fame, paramos a comer algo. E atopamos un sitio no que puidemos comer sen picante. Normalmente, fóra de Lagos, é complexo atopar sitios onde sirvan comida que non sexa a típica nixeriá (suya, amala, polo ou arroz, todo con picante). Leváronnos a un sitio xeitoso onde puidemos comer sen picante ningún.

Por último, Ijebu-Ode deixoume a sorpresa de ve-lo meu primeiro Ferrari en Nixeria.

Para remata-lo día, antes da volta á casa, visita a Epe, onde se supuña que había un gran mercado de animais. O mercado foi pouca cousa, era pequeno, e xa chegamos de mala hostia porque en Epe quixemos sacar unha foto da paisaxe e, por ver a catro brancos fóra dun coche, alí veu un nixerián pedindo cartos por SACAR UNHA FOTO Á SÚA PAISAXE!!!! Realmente dicía que era a súa área. Ó principio pasabas desta xente, que che vén pedir cartos por ser branco, agora xa tocan os collóns e xa os mandas á merda.

No mercado, máis do mesmo. Muller que se acopla e nos segue ata que lle deamos cartos sen que ninguén lle pide nada. Tentan collerche as bolsas (merquei tea para un traxe nixerián) e logo pídenche cartos por acompañarche anque non fixesen nada. O dito, xa cansan.

O mercado en sí era normal. Non era para nada moi grande e a diferenza con outros mercados nos que estiven en Nixeria é que vendían, sobre todo, peixes.

Iso sí, o mercado tiña boas vistas.

O famoso "cat fish" nixerián

E antílopes en pequecho dos que Stevie mercou un para leva-la carne.

E nada, volta para a casa e a descansar.

Gran día fóra da casa paseando por Nixeria.

Ata a seguinte!